Wapperkaartje

Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 9 augustus 2014

“Ook weer terug?” De vraag klinkt dezer dagen overal in de Achterhoek. In ons geval horen we dan niet zelden ook: “Wel een beetje pech met het weer zeker?” Vreemde vraag, maar ik ben er achter waarom dat is, de traditionele zonbestemmingen waren niet overal even zomers dit jaar. “Zeker niét”, antwoord ik, “Wij waren in Zweden”. 

De zonaanbidders kijken me dan aan of ik gek geworden ben, maar dat land is ‘s zomers nu eenmaal vrij stabiel zonzeker. De Zweden die na de vakantie terugkeren op hun werk kijken bijvoorbeeld hun collega eens aan en als deze dan nog wat witjes oogt volgt steevast de vraag: “In het buitenland geweest?” Zij die in eigen land zijn gebleven hebben zonder uitzondering een lekker buitenkleurtje opgelopen. Daarvoor hoeven ze niet eens de hele dag op een handdoekje in de zon te bakken. De temperaturen lagen ook nu weer tussen de vijfentwintig en drieëndertig graden. Dat laatste is mij veel te warm maar okee, met een boek in de schaduw is het goed toeven en je kleurt nog behoorlijk bij ook. 

Waarom ik zo gek ben op dat land is wat mysterieus, maar elke keer als ik er arriveer voelt het als ‘thuiskomen’. Een feest om dat twee keer in één vakantie mee te maken, want bij terugkeer in de Achterhoek ervaar ik dat gevoel natuurlijk nog een keer. Als ik zou geloven in een vorig leven op aarde, zou ik denken dat zich dit bij mij in het Skandinavische moet hebben afgespeeld. Helaas geloof ik daar niet zo in. Mogelijk zijn de subtiele overeenkomsten met ons Achterhoekse platteland ervoor verantwoordelijk. Ik schreef er vier jaar geleden op deze plek al eens een beschouwinkje over. De plattelandscultuur vormt in Zweden nog steeds een stevige basis onder het moderne leven, net als in de Achterhoek. 

Op de laatste mooie zomeravond van ons verblijf - zon zakt weer eens feeëriek in een meer - zat ik daarover te mijmeren op een camping die mij vanaf het inchecken, eerder die dag, al niet beviel. De ligging aan dat meer was prachtig, de kook-, toilet- en douchevoorzieningen in het ‘servicegebouw’ deden werkelijk niet onder voor het Hilton. De iets te aangeharkte staat van de gazons tussen de iets te strak geasfalteerde wandelpaden deden mij denken aan een overnachting in een stadspark. Maar het meest stoorde mij het witte plastic ‘wapperkaartje’. Bij elke deur en slagboom moest je even met dat ding langs een detector wapperen en dan gebeurde er al dan niet iets. Servicegebouw naar binnen: wapperen. Drie minuten warm water: wapperen. Poort uitrijden: wapperen. Meer warm water of andere extra voorzieningen op de kaart: De Centrale regelt het. Ik bedacht mij dat de gegevens van onze Zweedse campingpas vermoedelijk ook op dat wapperkaartje terecht waren gekomen. Nou zijn die nog niet erg persoonlijk, zelfs ons rekeningnummer staat er niet op, maar wat niet is, is inmiddels al lang mogelijk. 

Big Brother leeft en woont in een plastic wapperkaartje. Het maakte die laatste sprookjesachtige zonsondergang toch net iets te somber?