Column voor 'Tempo' | clubblad van Sportclub Varsseveld | april 2011
Laat ik meteen met de deur - en een vraag - in huis vallen: waarom wordt vrouwenvoetbal zo onterecht als een stiefkind behandeld? Zou het een van die ‘mysterieuze krachten in de sport’ zijn, zoals Karel Lotsy het ooit noemde?
Ik geloof er niets van. Het is in mijn ogen eerder een van de ‘conservatieve krachten in de sport’. Of beter, in het voetbal. Want laten we eerlijk zijn, in andere sporten tellen vrouwen volwaardiger mee dan in het spelletje dat wij zo beminnen. Handbal, volleybal, hockey, tennis, schaatsen ... Je kunt stellen dat de aandacht voor de vrouwenvariant niet zoveel onder doet voor de mannenversie. In elk geval is het gat er minder groot dan in het voetbal.
Ik denk dat het verschijnsel veel te maken heeft met de relatief late opbloei van het vrouwenvoetbal. In de VS, waar voetbal, ook voor mannen, altijd een karig bestaan leidde, wordt de opkomst van de sport gekenmerkt door de hoge deelname van vrouwen. Mannen en vrouwen trekken er als het ware gezamenlijk op. Juist omdat in de traditionele voetballanden de sport zo lang bijna uitsluitend door mannen werd beoefend wilde het er maar niet in dat vrouwen het spel überhaupt zouden kunnen spelen.
En eigenlijk is dat nog steeds het grote misverstand. Ik weet zeker dat er op dit moment nog heel wat mannen zijn die nu afhaken met het idee ‘dat vrouwen inderdaad niet kunnen voetballen’. Nietwaar heren? Immers, het gaat niet snel genoeg, het is niet fysiek genoeg, ze ‘snappen’ het spelletje niet ... Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt als serieus argument naar voren gebracht. Ook een mooie die ik onlangs hoorde: “Er is geen voetbalcultuur onder vrouwen”. Dat dank je de koekoek, als je vrouwen constant buitensluit!
Wat deze mannen doen, dat is mannen- en vrouwenvoetbal langs dezelfde meetlat leggen. Ze vergelijken de mannenversie één op één met de vrouwenvariant. Ze zijn kennelijk niet in staat hun blik op sport wat flexibeler te hanteren. Heel sneu eigenlijk. Je moet vrezen dat het hen ook ontgaat dat de tijden van vrouwelijke atleten op de 100 meter lager liggen dan de prestaties bij de mannen. Maar is het daarom minder spannend om de vrouwenfinale bij de Olympische Spelen te bewonderen dan de mannenfinale? Natuurlijk niet.
Heren, ‘one track minds’, bezie het vrouwenvoetbal met andere ogen dan het paar waarmee u de finale van de Champions League tussen Barcelona en Manchester United bekijkt en u zult er veel meer plezier aan gaan beleven.
Sportclub heeft gelukkig een mooi verleden in wat ooit ‘damesvoetbal’ heette. De toekomst, de A-meisjes, werd onlangs kampioen, helaas nog steeds niet ‘tussen de borden’. Een typische kampioenswedstrijd was het. Niet hun meest briljante spel dus. Dat speelden ze bij FC Trias, een paar weken eerder. Het was - laat ik het maar eerlijk zeggen - tien keer onderhoudender om naar te kijken dan wat ik de volgende dag bij het eerste herenelftal zag!
Anders, zeker. Maar vooral: leuker ...
Ik denk dat het verschijnsel veel te maken heeft met de relatief late opbloei van het vrouwenvoetbal. In de VS, waar voetbal, ook voor mannen, altijd een karig bestaan leidde, wordt de opkomst van de sport gekenmerkt door de hoge deelname van vrouwen. Mannen en vrouwen trekken er als het ware gezamenlijk op. Juist omdat in de traditionele voetballanden de sport zo lang bijna uitsluitend door mannen werd beoefend wilde het er maar niet in dat vrouwen het spel überhaupt zouden kunnen spelen.
En eigenlijk is dat nog steeds het grote misverstand. Ik weet zeker dat er op dit moment nog heel wat mannen zijn die nu afhaken met het idee ‘dat vrouwen inderdaad niet kunnen voetballen’. Nietwaar heren? Immers, het gaat niet snel genoeg, het is niet fysiek genoeg, ze ‘snappen’ het spelletje niet ... Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt als serieus argument naar voren gebracht. Ook een mooie die ik onlangs hoorde: “Er is geen voetbalcultuur onder vrouwen”. Dat dank je de koekoek, als je vrouwen constant buitensluit!
Wat deze mannen doen, dat is mannen- en vrouwenvoetbal langs dezelfde meetlat leggen. Ze vergelijken de mannenversie één op één met de vrouwenvariant. Ze zijn kennelijk niet in staat hun blik op sport wat flexibeler te hanteren. Heel sneu eigenlijk. Je moet vrezen dat het hen ook ontgaat dat de tijden van vrouwelijke atleten op de 100 meter lager liggen dan de prestaties bij de mannen. Maar is het daarom minder spannend om de vrouwenfinale bij de Olympische Spelen te bewonderen dan de mannenfinale? Natuurlijk niet.
Heren, ‘one track minds’, bezie het vrouwenvoetbal met andere ogen dan het paar waarmee u de finale van de Champions League tussen Barcelona en Manchester United bekijkt en u zult er veel meer plezier aan gaan beleven.
Sportclub heeft gelukkig een mooi verleden in wat ooit ‘damesvoetbal’ heette. De toekomst, de A-meisjes, werd onlangs kampioen, helaas nog steeds niet ‘tussen de borden’. Een typische kampioenswedstrijd was het. Niet hun meest briljante spel dus. Dat speelden ze bij FC Trias, een paar weken eerder. Het was - laat ik het maar eerlijk zeggen - tien keer onderhoudender om naar te kijken dan wat ik de volgende dag bij het eerste herenelftal zag!
Anders, zeker. Maar vooral: leuker ...
RSS-feed
