Column voor 'Tempo' | clubblad van Sportclub Varsseveld | december 2010
Het is nu 2010 en als je het goed bekijkt is het volslagen zot dat nu al bekend moet zijn waar we over acht of twaalf jaar een potje voetbal gaan spelen. Begrijp me goed, ik snap wel dat dit een reusachtig evenement is geworden en dat bij de huidige stand van zaken er wel acht of twaalf jaar voorbereiding nodig zijn, maar dat is ook precies het probleem.
Als het aan die maffe fifa ligt is de huidige stand van zaken slechts een stip op een lijn naar groter, groter, groter, tot ... Tja, tot waar eigenlijk. Het is een niet vol te houden manier van denken. Het ‘Blatterdenken’, waarbij de bomen inderdaad tot in de hemel groeien. Een volslagen achterhaald idee van de na-oorlogse opbouwgeneratie, waarin alles beter moest worden dan voorheen. Mooi misschien, maar toen alles inderdaad beter was geworden, konden deze lieden dat denken niet meer stop zetten. Het moet in hun ogen steeds maar door gaan.
Deze onzin voert ons nu dus naar Rusland en Qatar en dat zijn nou net van die landen waar het Blatterdenken nog ongestoord woedt. In Rusland wordt de wet voor veel minder aan de kant geschoven. De voormalige Sovjetdictatuur is ingeruild voor de dictatuur van het ouderwetse, keiharde kapitalisme. Wie dat niet wil of kan accepteren moet z’n mond houden of anders wijken. Vraag het maar aan de nabestaanden van de vermoorde journalisten die die nieuwe dictatuur iets te kritisch beschreven. In Qatar zullen ze niet rusten voordat met veel geld de nieuwe Toren van Babel is gebouwd en we weten hoe het met die vorige toren is afgelopen.
Als je goed kijkt naar de leader van de Champions League zie je de natte droom van deze types vorm krijgen. Kijk eens goed naar dat stadion dat daar steeds in beeld verschijnt. Ik probeer altijd de ringen te tellen, maar dat is me in de gauwigheid nog nooit gelukt. Een stuk of tien? ‘Megalomaan’, dat is het woord en dan doet dat aantal ringen er eigenlijk al niet meer toe.
Het zou voor mij allemaal nog mogen. Maar er is een dreiging die mij als voetballiefhebber aan het hart gaat en dat is dat steeds meer mensen zich afkeren van het Blatterdenken en daarmee van ons mooie spelletje.
Voetbal gaat niet meer om het spel, maar om de knikkers. Dat is niet nieuw, maar er is onlangs in Zürich een wel nieuw hoofdstuk aan toegevoegd. Naar ik hoop getiteld: ‘Op weg naar het einde.’