Täkkere

Column De Gelderlander | donderdag 4 mei 2017

Veertien dagen geleden begon deze
column over beeldende kunst. Met name
over die van mij en het landschap dat
daarin hoofdthema is.
​
Vervolgens verleidde mijn geliefde Nedersaksische moedertaal mij
tot een beschouwing over
‘heur gelpe klanken’,
​zij nam het toetsenbord simpelweg over.

Terwijl ik het eigenlijk wilde hebben over mijn bijdrage aan de Kunstwandelroute op landgoed Enghuizen in Hummelo. Dat werk maakte ik dit jaar in een beukenbos, met ‘täkkere’ - nee geen Zweedse klei, maar het Achterhoekse meervoud van tak - als materiaal. Ik laat mij bij het ontwerp graag leiden door de omgeving die het werk gastvrij ‘in haar huis opneemt’. In dit geval is dat de gothische kathedraal waarop zo’n beukenbos vaak lijkt en de spitsboog die de gothiek kenmerkt. Met strak geknipte rechte takjes wilde ik de vorm van een spitsboogvenster neerleggen op het bladertapijt. De takjes benadrukken het vertikale karakter van de kathedraal. 

Wekenlang wandelde ik, raapte dode takken op, knipte ze in ‘de bos’ op maat en nam ze mee naar huis. Medewandelaars zagen de activiteit vermoedelijk met lichte verbazing aan. Op een dag vroeg Patrick Vinkenvleugel van de Breedenbroekse Zorgboerderij Het Liessenhuus, tussen neus en lippen door, naar de vorderingen en de maten van de takjes. “Een centimeter of dertig en 2 tut 20 milimeter dikke. Umsgeveer, kump niet zo nauw”, antwoordde ik. 

Drie weken later verraste hij me met kratten vol täkkere, die deelnemers van Het Liessenhuus met zorg uit het reguliere snoeiwerk hadden geknipt. Hartverwarmend. Direkter kun je de participatie van de sociale omgeving van de kunst niet krijgen!