Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 16 juni 2012
Koning Voetbal leidt het zomergevoel van 2012 in en Nederland leidt niet, Nederland lijdt. Ik hoop van harte dat we de pot tegen Portugal morgen ruim winnen, maar dan nog hebben we onze oosterburen nodig. Het lijkt het echte leven wel.
En net als in het echte leven verbaas ik mij over veel van mijn medelanders. Even los van de oranjeschimmel die je overal ziet. Dat is nog wel te pruimen. Hoewel het niet gekker moet worden - en vooral niet vroeger, begin april zag ik de eerste schimmeltjes hier en daar al woekeren! Toen ik er lichtkritisch iets over opmerkte kreeg ik de wind van voren: ik moest mijn mond houden want ik had hier te maken met een Oeroude Hollandse Traditie! Nonsens natuurlijk. Sterk nationale gevoelens worden meestal gebaseerd op een gammel historisch besef.
Ik herinner mij dat ik in 1988 op een namiddag even mijn Varsseveldse stamkroeg binnen liep en daar, samen met uitbater Bert, onder het genot van een paar kopjes koffie naar de eerste wedstrijd van onze jongens ging zitten kijken. Met z’n tweeën zaten we daar! En niks oranjeversierselen! De oranjewaas kwam pas tijdens dat toernooi op gang toen bleek dat ‘we’ het op dat EK steeds beter gingen doen. Dát was toen juist zo leuk: langzaam groeide het besef dat er wel eens iets moois zou kunnen gaan gebeuren. Om dát gevoel te kunnen uiten trokken we alle kasten open om te zien of er nog ergens wat verstoft oranjespul te vinden was. We verloren die eerste pot met één nul van Rusland door een doelpunt van ene Rats.
Het hele land dacht toen: “Ach, we zullen wel zien waar het schip strandt.” Kijk en dát was nog eens een traditionele, oeroude Hollandse gedachte: ‘wij kunnen er wat van, maar er zijn er méér in de wereld’.
En nu komt die verbazing waar ik het over had. Hoe is het mogelijk dat hele volksstammen in die tussenliggende vierentwintig jaar zijn gaan denken dat ‘Holland’ de maat van alle dingen is geworden? Dat was niet zo, dat is niet zo en dat zal ook nooit zo zijn. Wij kunnen geweldig voetballen, maar wij zijn niet de enigen! Dat hebben we in slechts twee wedstrijden op dit EK nu wel geleerd. Als dié wijze les het resultaat is van dit EK, dan mogen we morgen wat mij betreft zelfs van Portugal verliezen. Let op, niet dat ik weer van een ‘linkse-weg-met-ons-mentaliteit’ wordt beticht, ik hóóp dat we winnen! Maar ik hoop vooral dat we die winst behalen door het individualisme aan de kant te zetten en Het Team, het samenwerkingsverband van individueel vakmanschap, in ere te herstellen. Dát is wat de losse verzameling Ronaldo’s kan verslaan.
Duitsland blikte ooit wat jaloers mokkend naar de oogstrelend spelende Nederlandse neefjes. Totdat ze beter gingen kijken en besloten om er van te leren. Mokken en berusten in eigendunk helpt niet, dat leidt tot frustratie. Het wordt tijd om de rollen om te draaien: we moesten maar eens leren hoe die Rijnlanders zomaar de beste jongetjes van de Europese school werden.
Het lijkt het echte leven wel.
Ik herinner mij dat ik in 1988 op een namiddag even mijn Varsseveldse stamkroeg binnen liep en daar, samen met uitbater Bert, onder het genot van een paar kopjes koffie naar de eerste wedstrijd van onze jongens ging zitten kijken. Met z’n tweeën zaten we daar! En niks oranjeversierselen! De oranjewaas kwam pas tijdens dat toernooi op gang toen bleek dat ‘we’ het op dat EK steeds beter gingen doen. Dát was toen juist zo leuk: langzaam groeide het besef dat er wel eens iets moois zou kunnen gaan gebeuren. Om dát gevoel te kunnen uiten trokken we alle kasten open om te zien of er nog ergens wat verstoft oranjespul te vinden was. We verloren die eerste pot met één nul van Rusland door een doelpunt van ene Rats.
Het hele land dacht toen: “Ach, we zullen wel zien waar het schip strandt.” Kijk en dát was nog eens een traditionele, oeroude Hollandse gedachte: ‘wij kunnen er wat van, maar er zijn er méér in de wereld’.
En nu komt die verbazing waar ik het over had. Hoe is het mogelijk dat hele volksstammen in die tussenliggende vierentwintig jaar zijn gaan denken dat ‘Holland’ de maat van alle dingen is geworden? Dat was niet zo, dat is niet zo en dat zal ook nooit zo zijn. Wij kunnen geweldig voetballen, maar wij zijn niet de enigen! Dat hebben we in slechts twee wedstrijden op dit EK nu wel geleerd. Als dié wijze les het resultaat is van dit EK, dan mogen we morgen wat mij betreft zelfs van Portugal verliezen. Let op, niet dat ik weer van een ‘linkse-weg-met-ons-mentaliteit’ wordt beticht, ik hóóp dat we winnen! Maar ik hoop vooral dat we die winst behalen door het individualisme aan de kant te zetten en Het Team, het samenwerkingsverband van individueel vakmanschap, in ere te herstellen. Dát is wat de losse verzameling Ronaldo’s kan verslaan.
Duitsland blikte ooit wat jaloers mokkend naar de oogstrelend spelende Nederlandse neefjes. Totdat ze beter gingen kijken en besloten om er van te leren. Mokken en berusten in eigendunk helpt niet, dat leidt tot frustratie. Het wordt tijd om de rollen om te draaien: we moesten maar eens leren hoe die Rijnlanders zomaar de beste jongetjes van de Europese school werden.
Het lijkt het echte leven wel.
RSS-feed
