Column De Gelderlander | donderdag 2 juni 2016
 | De dood is onze eeuwige metgezel. Niemand kan er aan ontkomen, zoals de geboorte ook van iedereen is. |
Het zijn momenten die de mensheid altijd heeft omgeven met rituelen. Hoe wij door de eeuwen heen tegen de dood aankeken, had altijd sterk te maken met de cultuur die op die plek en dat moment ook de normen en waarden in het leven bepaalde. Wat er na de dood met ons lichaam gebeurde was daar evenzeer van afhankelijk. Zo was in het hindoeïsme en boeddhisme crematie vanzelfsprekend, in onze regionen was het juist verboden. Volgens de katholieke kerk was de wederopstanding van de doden na het laatste oordeel onmogelijk na een lijkverbranding.
Pas in 1914 vond in Nederland de eerste crematie plaats en het duurde nog tot 1968 voordat een crematie in het burgerlijk wetboek gelijk werd gesteld aan een begrafenis.
Met de ontkerkelijking in ons land verandert onze omgang met de dood en veranderen ook de rituelen rondom begrafenis en crematie. Het oude kerkhof, met zijn wat lugubere bijklank, verandert tegenwoordig in wat ik een ‘rustpark’ zou willen noemen. Dat klinkt niet alleen minder duister en griezelig, dat is het ook. Het is een plek voor rust en niet alleen voor de doden. Ook voor de levenden, die in zo’n fraaie parkachtige omgeving even tot rust kunnen komen - en misschien tot nadenken, beschouwen, bespiegelen.
Afgelopen zaterdag werd op de grens van Wieken, Wals en Gendringen zo’n oude gemeentelijke begraafplaats na een restauratie heropend als ‘gedenk en wandelpark’. In een urnenmonument kunnen er binnenkort ook urnen worden bijgezet. Op begraaf- en gedenkpark ‘Rentinkkamp’ in Varsseveld vindt morgenavond ‘Kunst vertroost’ plaats, een zomeravondconcert met muziek die kan inspireren bij het verwerken van het verlies dat meekomt met de dood.
Zo gesloten het oude kerkhof was, zo open is het moderne rustpark.
Pas in 1914 vond in Nederland de eerste crematie plaats en het duurde nog tot 1968 voordat een crematie in het burgerlijk wetboek gelijk werd gesteld aan een begrafenis.
Met de ontkerkelijking in ons land verandert onze omgang met de dood en veranderen ook de rituelen rondom begrafenis en crematie. Het oude kerkhof, met zijn wat lugubere bijklank, verandert tegenwoordig in wat ik een ‘rustpark’ zou willen noemen. Dat klinkt niet alleen minder duister en griezelig, dat is het ook. Het is een plek voor rust en niet alleen voor de doden. Ook voor de levenden, die in zo’n fraaie parkachtige omgeving even tot rust kunnen komen - en misschien tot nadenken, beschouwen, bespiegelen.
Afgelopen zaterdag werd op de grens van Wieken, Wals en Gendringen zo’n oude gemeentelijke begraafplaats na een restauratie heropend als ‘gedenk en wandelpark’. In een urnenmonument kunnen er binnenkort ook urnen worden bijgezet. Op begraaf- en gedenkpark ‘Rentinkkamp’ in Varsseveld vindt morgenavond ‘Kunst vertroost’ plaats, een zomeravondconcert met muziek die kan inspireren bij het verwerken van het verlies dat meekomt met de dood.
Zo gesloten het oude kerkhof was, zo open is het moderne rustpark.
RSS-feed
