Column De Gelderlander | donderdag 23 maart 2017
Mijn moeder was een sterke vrouw die de vele tegenslagen in haar leven altijd met wonderbaarlijk optimisme verwerkte. Iedereen die haar kende verbaasde zich daar vaak over. Maar na die inbraak zag ik haar een aantal dagen betraand en in volkomen ontredderde toestand. Ze maakte zichzelf nota bene verwijten dat ze het haar toevertrouwde erfgoed niet goed had beveiligd. Terwijl er natuurlijk maar één blaam treft en dat is de insluiper die, gespeend van enige empathie of spijt, voor een paar rotcenten zoveel leed aanricht.
Afgelopen dinsdag werd de kelder van de Nederlandse televisiegeschiedenis weer eens bereikt omdat een maatje van die sieradendief de gehele avond, in drie uitzendingen, mocht komen snoeven over het jatten van twee Van Goghs. Wat was hiervan de bedoeling? De empathie voor de Amsterdamse penoze verder uitbouwen? Moet Tokkie de nieuwe maat der dingen worden?
Misschien wordt ik behoudend, maar deze simpele scoop met dat ‘Mokumse gabbertje’ overschrijdt de grens van mijn inlevingsvermogen.