Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 2 juli 2011
Het is nog niet eens zo heel veel jaren geleden dat ik wat besmuikt de warme complimenten van een Duitser in ontvangst mocht nemen aangaande mijn geboorteland.
Hij woonde net over de grens en vond het elke keer weer een genot om bij Dinxperlo ons oh zo prettige landje binnen te komen. Open, tolerant, vooruitstrevend, Europees ingesteld, een cultureel hoogstaand niveau, kortom een prettige, vruchtbare samenleving. Het kon in zijn ogen niet op.
En dat terwijl ik toen al dagelijks zag dat intern behoorlijk aan dat beeld werd gerammeld. Alsof je probeert onrijpe appels uit een jong boompje te schudden. Laat toch hangen, dacht ik vaak, het rijpt nog zo mooi. Waarom worden die vruchten behandeld als rot fruit? Indien het werkelijk rot is valt het vanzelf.
Het was de tijd waarin ‘Pim’ juist zijn ‘gedachtengoed’ liet waaien over de in zijn ogen mislukte multiculturele samenleving. Paars zat nog in het zadel, maar zou al snel haarscheuren vertonen. Popipim maakte namelijk uit welbegrepen politiek eigenbelang alles wat paars was met de grond gelijk. In de taal van de straat: hard, onverzoenlijk, anekdotisch, doorspekt van onbestemde angsten voor het vreemde.
Zo waren keurige politici ineens ‘labbekakken’, ons eeuwenoude poldermodel heette ‘achterkamertjesgeklets’, als er een fiets werd gejat kwam dat ‘omdat paars de internationale criminaliteit tolereerde’ en de Islam was een ‘achterlijke godsdienst’.
Er sloop een naar soort taal binnen en wie er wat van zei werd beticht van het knevelen van de ‘vrijheid van meningsuiting’ en zelfs van ‘demoniseren’.
Kennelijk was de omwenteling die in Nederland gaande was in ons buurland dus nog niet doorgedrongen. Niet zo vreemd misschien. Ik vermoed dat ook de meeste Nederlanders niet goed in de gaten hadden dat er een rabiaat neo-liberale storm was opgestoken die ons land misschien wel decennia lang in zijn greep zou houden.
Daarbij kwam dat we de blik stevig naar binnen gingen richten: weg met Europa, we willen onze gulden terug. Na de dood van de leider bezweek de LPF al snel onder de carnavalsstoet van beunhazen en knoeiers die de ‘geest van Pim’ uitdroegen en kon je vermoeden dat de storm voorbij was.
Maar niets bleek minder waar. Het zaad was gezaaid, de beweging gevestigd. De veenbrand woedt en zo zitten we nu met Blonde Geertje opgescheept die een kabinet soufleert dat Nederland uitverkoopt. Deze week nog zette de VVD het KNMI in de winkel.
Terwijl elders in de wereld kritische geluiden klinken over dat ongebreidelde vermarkten van de samenleving, gaat Nederland gewoon door. Je zou bijna denken geen wonder. Een internationaal georiënteerd handelsland dat in zo korte tijd volkomen met de rug naar het buitenland is gaan staan heeft onvoldoende voeling met de ontwikkelingen in de wereld.
In Bocholt zal men inmiddels ook van de Nederlandse Griep hebben gehoord. Ik vrees dat de Duitser uit het begin van dit stukje ons inmiddels als Malle Pietje van Europa beschouwt.
En dat terwijl ik toen al dagelijks zag dat intern behoorlijk aan dat beeld werd gerammeld. Alsof je probeert onrijpe appels uit een jong boompje te schudden. Laat toch hangen, dacht ik vaak, het rijpt nog zo mooi. Waarom worden die vruchten behandeld als rot fruit? Indien het werkelijk rot is valt het vanzelf.
Het was de tijd waarin ‘Pim’ juist zijn ‘gedachtengoed’ liet waaien over de in zijn ogen mislukte multiculturele samenleving. Paars zat nog in het zadel, maar zou al snel haarscheuren vertonen. Popipim maakte namelijk uit welbegrepen politiek eigenbelang alles wat paars was met de grond gelijk. In de taal van de straat: hard, onverzoenlijk, anekdotisch, doorspekt van onbestemde angsten voor het vreemde.
Zo waren keurige politici ineens ‘labbekakken’, ons eeuwenoude poldermodel heette ‘achterkamertjesgeklets’, als er een fiets werd gejat kwam dat ‘omdat paars de internationale criminaliteit tolereerde’ en de Islam was een ‘achterlijke godsdienst’.
Er sloop een naar soort taal binnen en wie er wat van zei werd beticht van het knevelen van de ‘vrijheid van meningsuiting’ en zelfs van ‘demoniseren’.
Kennelijk was de omwenteling die in Nederland gaande was in ons buurland dus nog niet doorgedrongen. Niet zo vreemd misschien. Ik vermoed dat ook de meeste Nederlanders niet goed in de gaten hadden dat er een rabiaat neo-liberale storm was opgestoken die ons land misschien wel decennia lang in zijn greep zou houden.
Daarbij kwam dat we de blik stevig naar binnen gingen richten: weg met Europa, we willen onze gulden terug. Na de dood van de leider bezweek de LPF al snel onder de carnavalsstoet van beunhazen en knoeiers die de ‘geest van Pim’ uitdroegen en kon je vermoeden dat de storm voorbij was.
Maar niets bleek minder waar. Het zaad was gezaaid, de beweging gevestigd. De veenbrand woedt en zo zitten we nu met Blonde Geertje opgescheept die een kabinet soufleert dat Nederland uitverkoopt. Deze week nog zette de VVD het KNMI in de winkel.
Terwijl elders in de wereld kritische geluiden klinken over dat ongebreidelde vermarkten van de samenleving, gaat Nederland gewoon door. Je zou bijna denken geen wonder. Een internationaal georiënteerd handelsland dat in zo korte tijd volkomen met de rug naar het buitenland is gaan staan heeft onvoldoende voeling met de ontwikkelingen in de wereld.
In Bocholt zal men inmiddels ook van de Nederlandse Griep hebben gehoord. Ik vrees dat de Duitser uit het begin van dit stukje ons inmiddels als Malle Pietje van Europa beschouwt.
RSS-feed
