Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 23 april 2011
Het is alweer wat jaartjes terug. Buurman Cor hield mij regelmatig op de hoogte van de prestaties van zijn wielrennende neefje.
Op een bepaald moment was het zelfs zover dat ergens in de kleine berichtjes van het sportkatern de naam van de neef tussen de uitslagen stond. Nu kon ik met eenzelfde enthousiasme als dat van mijn buurman antwoorden: “Dat heb ik gelezen!”
Inmiddels staat zijn naam niet meer in kleine lettertjes, maar in vette koppen: Robert Gesink, ‘de Condor van Varsseveld’. Als je zo’n geuzennaam opgeplakt krijgt hoor je bij ‘de hele groten’.
Robert heeft inmiddels een van de grootste fanclubs uit de wielerwereld en natuurlijk ben ik lid. Vorige week zondag had ik eindelijk eens tijd om met de club op stap te gaan. ‘s Ochtends om acht uur vertrokken wij uit Varsseveld met een dubbeldekkerbus naar Limburg om de Amstel Gold Race mee te gaan maken.
De club had het perfect geregeld. Een lunchpakket en een glossy over de Raboploeg waren bij de zachte reisprijs inbegrepen en via de luidprekers schalde van tijd tot tijd het programma door de bus. De organisatie informeerde bij monde van de plaatselijke kapper, een geboren Aaltenaar, steeds of men dat ‘bovven’ ook had meegekregen. Om verveling tegen te gaan was zelfs een loterij georganiseerd.
Uitgebreid werd ook alvast de bingo en de presentatie van een zeer bijzonder, nieuw fanartikel aangeprezen. We hadden er in de mail al over gelezen. Een enkeling probeerde een tipje van de sluier te lichten, maar de haarverzorger was niet te vermurwen: “op de terugweg heur’ie dat wal”.
Het werd een mooie dag, ondanks de kramp en de negende plaats van Robert. Drie keer zagen wij het peloton op de Cauberg voorbij trekken. Tussendoor wandelden we door Valkenburg, bekeken het bonte wielerpubliek, keuvelden er met elkaar lustig op los, dronken tegelijkertijd een heerlijk Limburgs biertje en aten een hotdog die naar stopverf smaakte.
Ondertussen waarde het nieuwe fanartikel steeds als een rode draad door de gesprekken. De nieuwsgierigheid steeg tot het kookpunt toen om half zeven aan het begin van de terugtocht werd bevestigd dat wij allen gratis in het bezit zouden geraken van de nieuwe gadget.
Maar eerst de bingo. Omdat de loterij ‘s ochtends flink wat in kas had gebracht hoefden de bingokaarten slechts 48 cent te kosten. De fanclub kent nog de ouderwetse economie van het genoeg. Ook alweer zo’n sympatiek trekje.
Toen iedereen klaar zat voor de geluksgetallen was daar dan plotseling de lang verbeide aankondiging: Het Nieuwe Fanartikel!
Twee bestuursleden stelden zich voor iedereen zichtbaar op met ‘iets’ onder een theedoek ... Tromgeroffel uit de luidsprekers. De bus dook de tunnel onder de Maas in. De witte en oranje tunnellichten flikkerden fel door de donkere busruimte. De spanning was te snijden ...
Het eind van de tunnel ... wit licht ... de theedoeken omhoog en de droge stem van de haarstylist: “Het Robert Gesink Bingopotlood!”
Inmiddels staat zijn naam niet meer in kleine lettertjes, maar in vette koppen: Robert Gesink, ‘de Condor van Varsseveld’. Als je zo’n geuzennaam opgeplakt krijgt hoor je bij ‘de hele groten’.
Robert heeft inmiddels een van de grootste fanclubs uit de wielerwereld en natuurlijk ben ik lid. Vorige week zondag had ik eindelijk eens tijd om met de club op stap te gaan. ‘s Ochtends om acht uur vertrokken wij uit Varsseveld met een dubbeldekkerbus naar Limburg om de Amstel Gold Race mee te gaan maken.
De club had het perfect geregeld. Een lunchpakket en een glossy over de Raboploeg waren bij de zachte reisprijs inbegrepen en via de luidprekers schalde van tijd tot tijd het programma door de bus. De organisatie informeerde bij monde van de plaatselijke kapper, een geboren Aaltenaar, steeds of men dat ‘bovven’ ook had meegekregen. Om verveling tegen te gaan was zelfs een loterij georganiseerd.
Uitgebreid werd ook alvast de bingo en de presentatie van een zeer bijzonder, nieuw fanartikel aangeprezen. We hadden er in de mail al over gelezen. Een enkeling probeerde een tipje van de sluier te lichten, maar de haarverzorger was niet te vermurwen: “op de terugweg heur’ie dat wal”.
Het werd een mooie dag, ondanks de kramp en de negende plaats van Robert. Drie keer zagen wij het peloton op de Cauberg voorbij trekken. Tussendoor wandelden we door Valkenburg, bekeken het bonte wielerpubliek, keuvelden er met elkaar lustig op los, dronken tegelijkertijd een heerlijk Limburgs biertje en aten een hotdog die naar stopverf smaakte.
Ondertussen waarde het nieuwe fanartikel steeds als een rode draad door de gesprekken. De nieuwsgierigheid steeg tot het kookpunt toen om half zeven aan het begin van de terugtocht werd bevestigd dat wij allen gratis in het bezit zouden geraken van de nieuwe gadget.
Maar eerst de bingo. Omdat de loterij ‘s ochtends flink wat in kas had gebracht hoefden de bingokaarten slechts 48 cent te kosten. De fanclub kent nog de ouderwetse economie van het genoeg. Ook alweer zo’n sympatiek trekje.
Toen iedereen klaar zat voor de geluksgetallen was daar dan plotseling de lang verbeide aankondiging: Het Nieuwe Fanartikel!
Twee bestuursleden stelden zich voor iedereen zichtbaar op met ‘iets’ onder een theedoek ... Tromgeroffel uit de luidsprekers. De bus dook de tunnel onder de Maas in. De witte en oranje tunnellichten flikkerden fel door de donkere busruimte. De spanning was te snijden ...
Het eind van de tunnel ... wit licht ... de theedoeken omhoog en de droge stem van de haarstylist: “Het Robert Gesink Bingopotlood!”
RSS-feed
