Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 24 mei 2014
Na morgen weet de Europese Unie hoe de parlementaire verhoudingen er de komende jaren uit gaan zien. Hoe er vervolgens precies verder gebouwd wordt aan ‘De Europese Droom’ is onvoorspelbaar.
De ergernis daarover was donderdagavond na de Nederlandse verkiezingsronde voelbaar. Europaverslaggever Chris Ostendorf deed een blijmoedige poging om te omschrijven wat er vanaf maandag gaat gebeuren. Maanden van hectisch topberaad: plenair, achter de schermen en in de wandelgangen tussen Europese hotshots, regeringsleiders, ministers en europarlementariërs. Dan is Den Haag toch overzichtelijker vond Dominique van der Heyde. Zij meesmuilde dat het maar goed was dat Chris zijn uiteenzetting niet had gedaan voorafgaand aan de verkiezingen, de opkomst zou zo mogelijk nog slechter zijn geweest.
Daar zit wat in. De Europese eenwording is een project dat inzicht, verzicht en lange adem vereist. Het lijkt een doolhof waarin doodlopende paden helaas onoverkomelijk zijn. Pas achteraf zien we waar het mis ging en hoe het juiste pad toch werd gevonden. Onderweg lijken zure appels vaak ons enige voedsel. Dat alles is aan velen kennelijk niet besteed. Als 63 procent van de kiezers niet de moeite neemt om te komen stemmen zegt dat wel iets over de populariteit van het Europese project.
Maar het zegt helemaal niets over de noodzaak van het project zelf. Europa in een meer of minder verenigde staat is een doel dat in mijn ogen volledig in lijn ligt met wat de geschiedenis - en dus de toekomst - ons dicteert. Nederlandse nationalisten vergeten dat Nederland ooit eenzelfde ‘project’ was als Europa nu. Nederland was er ook niet zomaar, daarvoor was een eeuwenlange strijd nodig.
Alleen de Achterhoek al bestond uit taloze landjes van evenzovele edellieden. Samen vielen ze deels onder het Hertogdom Gelre, soms meer onder de bisschop van Munster of de bisschop van Kleef. We streden tegen Utrecht en Holland, waarmee we later juist werden verenigd en pas na eeuwen hadden we zoiets dat nu ‘Nederland’ heet. Dat proces van vereniging ging gepaard met bloedige veldslagen, plunderingen, brandschattingen en chaos. In andere landen van Europa was het niet anders.
Dat al die huidige nationale staten er zijn gekomen is enerzijds een wonder, anderzijds hangt het natuurlijk nauw samen met het kleiner worden van de wereld. Dat proces is niet te stoppen en binnen datzelfde proces is de eenwording van Europa dan ook weer volledig in lijn. Het is vooral de angst om de overzichtelijkheid van het eigen land te verliezen dat Eurosceptici op de rem doet trappen. Heel waarachtige gevoelens, maar terecht?
In mijn ogen niet. Je kunt maar op een plek leven en als je die plek stevig op de kaart zet binnen een groter geheel is er niet veel aan de hand. Ik ben een Europeaan die in de Achterhoek leeft, zoals mijn opa Nederlander was uit Varsseveld en een verre voorvader Graafschapper uit Warken. Zeker, er is nog veel werk aan de winkel, maar ik zeg: d’ran!
Daar zit wat in. De Europese eenwording is een project dat inzicht, verzicht en lange adem vereist. Het lijkt een doolhof waarin doodlopende paden helaas onoverkomelijk zijn. Pas achteraf zien we waar het mis ging en hoe het juiste pad toch werd gevonden. Onderweg lijken zure appels vaak ons enige voedsel. Dat alles is aan velen kennelijk niet besteed. Als 63 procent van de kiezers niet de moeite neemt om te komen stemmen zegt dat wel iets over de populariteit van het Europese project.
Maar het zegt helemaal niets over de noodzaak van het project zelf. Europa in een meer of minder verenigde staat is een doel dat in mijn ogen volledig in lijn ligt met wat de geschiedenis - en dus de toekomst - ons dicteert. Nederlandse nationalisten vergeten dat Nederland ooit eenzelfde ‘project’ was als Europa nu. Nederland was er ook niet zomaar, daarvoor was een eeuwenlange strijd nodig.
Alleen de Achterhoek al bestond uit taloze landjes van evenzovele edellieden. Samen vielen ze deels onder het Hertogdom Gelre, soms meer onder de bisschop van Munster of de bisschop van Kleef. We streden tegen Utrecht en Holland, waarmee we later juist werden verenigd en pas na eeuwen hadden we zoiets dat nu ‘Nederland’ heet. Dat proces van vereniging ging gepaard met bloedige veldslagen, plunderingen, brandschattingen en chaos. In andere landen van Europa was het niet anders.
Dat al die huidige nationale staten er zijn gekomen is enerzijds een wonder, anderzijds hangt het natuurlijk nauw samen met het kleiner worden van de wereld. Dat proces is niet te stoppen en binnen datzelfde proces is de eenwording van Europa dan ook weer volledig in lijn. Het is vooral de angst om de overzichtelijkheid van het eigen land te verliezen dat Eurosceptici op de rem doet trappen. Heel waarachtige gevoelens, maar terecht?
In mijn ogen niet. Je kunt maar op een plek leven en als je die plek stevig op de kaart zet binnen een groter geheel is er niet veel aan de hand. Ik ben een Europeaan die in de Achterhoek leeft, zoals mijn opa Nederlander was uit Varsseveld en een verre voorvader Graafschapper uit Warken. Zeker, er is nog veel werk aan de winkel, maar ik zeg: d’ran!
RSS-feed
