Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 15 december 2012
Tussen neus en lippen door liet ik mij ontvallen dat wij in onze samenleving slecht communiceren. In een bijzin als het ware, maar het kwam vol aan. Kom de moderne mens niet aan z’n communicatie! Iemand reageerde bijna verontwaardigd. “Wát? Wij kunnen ons te barsten communiceren tegenwoordig!”
Waarmee mijn punt dubbel en dwars gemaakt was. Massa’s communicatie inderdaad, maar ik sprak over kwaliteit niet over hoeveelheid. Luisteren, ontvangen, is één van de polen van communicatie. Zenden is de andere. Verder was ik het met de spreker eens dat we ons ‘te barsten’ communiceren. Barsten. Breken, kloven, scheuren en kraken. Alsof een rayonhoofd na tien weken strenge vorst het nog immer inferieure ijs beschrijft. Er valt amper op te schaatsen. Het spul is er, maar het gebruik valt tegen.
We lijken van ‘t ene moment op ‘t andere vanuit de postkoets het internet op te stappen. Wij kijken om ons heen als kinderen in een snoepwinkel: verleidelijk veel en je mag voortdurend dooreten! Het vervelende is dat we vergeten te selecteren.
In de tijd van de briefpost nam men een avond om een mooie brief te schrijven over een onderwerp dat er voor de ontvanger toe deed. Nu twittert iemand: ‘heftug sla! #lekker’ ... Geen idee. Vindt hij het lekker om een pak slaag te ontvangen en dan liefst ‘heftug’? Wil de man zelf meppen? Het zet je toch aan het denken ... Ik vind alles best, maar waarom zou je dit met de wereld willen delen? Nu ja, op de tv komen al jaren de meest uitgesproken openbaringen voorbij, we zijn er kennelijk aan gewend geraakt. Nogmaals, geen probleem, maar ik zou denken: de gordijnen dicht! Nooit aan gedacht dat die lens op je snuffert de gordijnen opent. Twitter en Facebook idem dito ... Oh wacht ‘sla’ ... De groente! Meneer eet vanavond sla!
Ayayay. Stel dat ik er niet bij stil had gestaan. Ik bedoel, volgende keer bij de bakker ... ik zie hem dat stokbrood dan toch voor bijzondere doeleinden gebruiken. Waarom moet de wereld weten wat hij eet? Moet ik nu: ‘ik witlof’ tjilpen? Wat een onzin toch!
Begrijp me goed, ik kijk regelmatig op Facebook. Ook ik ben uit de postkoets gestapt. Als ik iets op mijn site of weblog plaats meldt Facebook dat automatisch. Vaak is dat iets waar ik - net als die oude briefschrijver - wel een avondje voor ben gaan zitten. Het grote verschil met de briefschrijver is dat mijn tekst of beeld niet gericht is aan één persoon. Ik plaats iets in de hoop dat iemand er wat aan heeft. Ik ben een zender met vage ontvangers en daar kan ik goed mee leven. Eén reactie kan al de moeite waard zijn.
Zou ik Facebook missen als de servers maandenlang zouden uitvallen? Geen moment!
Eerlijk gezegd lijkt ‘t mij best prettig om verstoken blijven van open deuren als ‘Like if you love your kids’ of de dagwaanzin die onlangs zoveel mogelijk ‘Likes’ tegen pesten vroeg. Heel eng is dat, de meute eist: ‘LIKE!’ Ik ben dol op mijn kinderen, tegen pesten, aids en de griep maar op Facebook weiger ik, I don’t communilike.
We lijken van ‘t ene moment op ‘t andere vanuit de postkoets het internet op te stappen. Wij kijken om ons heen als kinderen in een snoepwinkel: verleidelijk veel en je mag voortdurend dooreten! Het vervelende is dat we vergeten te selecteren.
In de tijd van de briefpost nam men een avond om een mooie brief te schrijven over een onderwerp dat er voor de ontvanger toe deed. Nu twittert iemand: ‘heftug sla! #lekker’ ... Geen idee. Vindt hij het lekker om een pak slaag te ontvangen en dan liefst ‘heftug’? Wil de man zelf meppen? Het zet je toch aan het denken ... Ik vind alles best, maar waarom zou je dit met de wereld willen delen? Nu ja, op de tv komen al jaren de meest uitgesproken openbaringen voorbij, we zijn er kennelijk aan gewend geraakt. Nogmaals, geen probleem, maar ik zou denken: de gordijnen dicht! Nooit aan gedacht dat die lens op je snuffert de gordijnen opent. Twitter en Facebook idem dito ... Oh wacht ‘sla’ ... De groente! Meneer eet vanavond sla!
Ayayay. Stel dat ik er niet bij stil had gestaan. Ik bedoel, volgende keer bij de bakker ... ik zie hem dat stokbrood dan toch voor bijzondere doeleinden gebruiken. Waarom moet de wereld weten wat hij eet? Moet ik nu: ‘ik witlof’ tjilpen? Wat een onzin toch!
Begrijp me goed, ik kijk regelmatig op Facebook. Ook ik ben uit de postkoets gestapt. Als ik iets op mijn site of weblog plaats meldt Facebook dat automatisch. Vaak is dat iets waar ik - net als die oude briefschrijver - wel een avondje voor ben gaan zitten. Het grote verschil met de briefschrijver is dat mijn tekst of beeld niet gericht is aan één persoon. Ik plaats iets in de hoop dat iemand er wat aan heeft. Ik ben een zender met vage ontvangers en daar kan ik goed mee leven. Eén reactie kan al de moeite waard zijn.
Zou ik Facebook missen als de servers maandenlang zouden uitvallen? Geen moment!
Eerlijk gezegd lijkt ‘t mij best prettig om verstoken blijven van open deuren als ‘Like if you love your kids’ of de dagwaanzin die onlangs zoveel mogelijk ‘Likes’ tegen pesten vroeg. Heel eng is dat, de meute eist: ‘LIKE!’ Ik ben dol op mijn kinderen, tegen pesten, aids en de griep maar op Facebook weiger ik, I don’t communilike.
RSS-feed
