Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 11 februari 2011
Eén keer in de maand is er in ons dorp een ‘CaféCult’.
Dat is een thema-inloopavond waar allerlei zaken worden besproken die zoal langs komen in het leven. Hier komt nou eens niet een inleider iets belangrijks debiteren, waarop je nadien nog een kwartiertje mag reageren, hier zijn de bezoekers ‘deelnemers’. Met elkaar in gesprek over het onderwerp van die avond. Dat maakt het breed en laagdrempelig als een kroeggesprek, maar met een diepgang en een wat langere adem die je aan de cafétafel vaak net mist.
Vorige week vrijdag was het thema ‘In gesprek met burgemeester Hans Alberse’. En het werd weer een memorabel avondje. Het was prettig dat de politieke riten in het gesprek met deze bestuurder buiten spel bleven en dat was zowel te danken aan Hans Alberse als aan de overige gespreksdeelnemers.
De verdienste van de burgemeester was dat hij perfect aanvoelde dat het CaféCult-publiek na deze avond met een zinvolle geestelijke bagage naar huis wilde. Iets dat de gebruikelijke politieke cliché’s doorgaans niet plegen te bieden. Hij deed dan ook geen enkele poging om de winkelnering van de gemeente Oude IJsselstreek even snel over de toonbank te brengen, zoals je dat vaak tegenkomt bij sommige van zijn collega’s. Hij ging in gesprek over dat verkoopproces zelf.
Het pleit voor hem dat hij niet de zekere toevlucht zocht in zogenaamd ‘professionele antwoorden’, maar de kwetsbaarheid toonde van een mens met vragen. Verliest de burgemeester zijn autoriteit als je hem bij zijn voornaam mag aanspreken? Hoe verkoopt de overheid zich aan de burger en wat wil die burger eigenlijk van de overheid? Het ging nu eens niet om de inhoud, maar om de vorm. Niet om wat de gemeente voor de burger kan betekenen, maar om het samenspel tussen bestuur enerzijds en de burger anderzijds.
De verdienste van de gesprekspartners was dat men zich weerhield van het aankaarten van inwisselbare gemeentepolitieke onderwerpen. Dat men zich wilde bezinnen op de morele en ethische kwesties die in deze tijd in het spel tussen overheid en burgerij een rol spelen.
Moet de overheid bijvoorbeeld elke keer en overal klaar staan als de burger daarom vraagt? Kan een oprechte overheid dat wel waar maken? Is het niet veel eerlijker, vroegen wij ons af, om in sommige gevallen tegen die ‘eisende burger’ te zeggen dat hij of zij ‘de pot op’ kan? Ik zou het wel verfrissend vinden als dit soort types te horen kregen: “Hoezo gemeente? U bent nog geen veertig meneer en kerngezond, kunt u tegenwoordig uw eigen stoepje dan al niet meer sneeuwvrij maken?”
Temeer omdat het vaak dezelfde lieden zijn die aan de cafétafel om het hardst roepen dat zij met teveel overheidsbemoeienis te maken hebben, minder regels willen en ook nog minder belasting willen betalen ...
Dat is dan niet de cafétafel in CaféCult, want daar is de toon van het debat nou juist zeer beschaafd en welwillend.
Een verademing.
Vorige week vrijdag was het thema ‘In gesprek met burgemeester Hans Alberse’. En het werd weer een memorabel avondje. Het was prettig dat de politieke riten in het gesprek met deze bestuurder buiten spel bleven en dat was zowel te danken aan Hans Alberse als aan de overige gespreksdeelnemers.
De verdienste van de burgemeester was dat hij perfect aanvoelde dat het CaféCult-publiek na deze avond met een zinvolle geestelijke bagage naar huis wilde. Iets dat de gebruikelijke politieke cliché’s doorgaans niet plegen te bieden. Hij deed dan ook geen enkele poging om de winkelnering van de gemeente Oude IJsselstreek even snel over de toonbank te brengen, zoals je dat vaak tegenkomt bij sommige van zijn collega’s. Hij ging in gesprek over dat verkoopproces zelf.
Het pleit voor hem dat hij niet de zekere toevlucht zocht in zogenaamd ‘professionele antwoorden’, maar de kwetsbaarheid toonde van een mens met vragen. Verliest de burgemeester zijn autoriteit als je hem bij zijn voornaam mag aanspreken? Hoe verkoopt de overheid zich aan de burger en wat wil die burger eigenlijk van de overheid? Het ging nu eens niet om de inhoud, maar om de vorm. Niet om wat de gemeente voor de burger kan betekenen, maar om het samenspel tussen bestuur enerzijds en de burger anderzijds.
De verdienste van de gesprekspartners was dat men zich weerhield van het aankaarten van inwisselbare gemeentepolitieke onderwerpen. Dat men zich wilde bezinnen op de morele en ethische kwesties die in deze tijd in het spel tussen overheid en burgerij een rol spelen.
Moet de overheid bijvoorbeeld elke keer en overal klaar staan als de burger daarom vraagt? Kan een oprechte overheid dat wel waar maken? Is het niet veel eerlijker, vroegen wij ons af, om in sommige gevallen tegen die ‘eisende burger’ te zeggen dat hij of zij ‘de pot op’ kan? Ik zou het wel verfrissend vinden als dit soort types te horen kregen: “Hoezo gemeente? U bent nog geen veertig meneer en kerngezond, kunt u tegenwoordig uw eigen stoepje dan al niet meer sneeuwvrij maken?”
Temeer omdat het vaak dezelfde lieden zijn die aan de cafétafel om het hardst roepen dat zij met teveel overheidsbemoeienis te maken hebben, minder regels willen en ook nog minder belasting willen betalen ...
Dat is dan niet de cafétafel in CaféCult, want daar is de toon van het debat nou juist zeer beschaafd en welwillend.
Een verademing.
RSS-feed
