Column De Gelderlander | donderdag 19 november 2015
Dat gevoel ken ik hier niet. Vroeger misschien wel, onder deze omstandigheden, maar sinds ik hier dagelijks wandel heb ik die angstbron kennelijk succesvol bestreden. Angst lost ook niet op als je de bron van je angst wegstopt. Angst probeer je te bestrijden door die bron juist te betreden, door er heel goed naar te kijken, door er diep over na te denken.
Met een somber herfstbos heb ik mij op zo’n manier verzoend. Sterker, de melancholische bosstemming wordt bijna aangenaam door flarden Wagner tussen mijn oren. Zoals in het voorjaar de lichtgroene tinten van Mozart hier door mijn hoofd fladderen. Deze dagelijkse uitstapjes zijn - naast veel meer - ook ‘nadenkpillen’ tegen de angst geworden.
Ja, zelfs tegen de angst die ik de laatste dagen met veel anderen voel voor de surrealistische doodscultus die sinds vrijdagavond uit Parijs is overgewaaid. Meer dan ooit merk ik hoe belangrijk het is om die angst, die zo met de dood is verbonden, te bestrijden door het leven te omarmen. Door alle tranen heen. Ga maar kijken: het herfstbos is een krachtbron waarin het leven plaats maakt om over een paar maanden alweer nieuw leven te creëren en daarmee de dood - en de angst voor de dood - overwint.