Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 28 januari 2012
Afgelopen donderdag vierde ik Gedichtendag in de DRU Cultuurfabriek in Ulft. Onderwijl waren duizenden leraren in protest bijeen in Utrecht. Twee zaken die op het oog weinig met elkaar te maken hebben. Maar is dat wel zo?
In de eerste plaats werd over beide manifestaties weer flink gezeurd. Over de gedichtendag: ‘miljoenen aan belastingen van HARDWERKENDE burgers over de balk gegooid’. Zeg maar de populaire opinie dat ‘linksige hobbies’ zichzelf moeten bedruipen.
Nou, het plezier dat mensen beleefden aan al die manifestaties is goeddeels bekostigd door de deelnemers zelf, zowel artiesten als publiek. En gelukkig haalden HARDWERKENDE organisatoren hier en daar ook nog wat sponsorgeld op van goedwillende, hardwerkende bedrijven en instellingen.
Over de onderwijsactie was de populaire zeuropinie nog vileiner: de HARDWERKENDE burger zit met een kind in huis, terwijl die leraren tien weken vakantie hebben en nóg veertig uur minder willen werken! Mevrouw Van Bijsterveldt stookte dat vuurtje donderdag nog graag even op: ‘Ik vind dat, kinderen horen gewoon les te hebben ... Elke les doet er toe en lessen die uitvallen vind ik ook echt zonde ... Ik ben meer van het werken dan van het staken.’ Ziét, zó, boh now dan ... Welk een ongekende diepzinnigheid ... Je kunt bijna niet geloven dat een onderwijsminister die kromtaal uit haar mond krijgt.
Alsof die HARDWERKENDE leraren er anders over zouden denken! Ik ga niet meer in op die onproductieve 1040-urennorm, die na jaren onderhandelen eindelijk van tafel was, maar door toedoen van zo’n populistisch balletje dat de PVV opgooide plotseling weer in het wetsvoorstel stond. Daarover is de laatste jaren heel veel gezegd. Al is het triest dat juist dit druppeltje de onderwijsemmer, voor het eerst sinds 1982, doet overlopen.
Want dat de emmer met frustratie tot aan de rand gevuld was is afgelopen donderdag voor de goede verstaander toch wel duidelijk geworden. De gemiddelde zeurkousen zijn alleen niet zulke goede verstaanders. Die kletskoeken, al sinds ver vóór 1982, de borrelpraat na die over het onderwijs wordt uitgekraamd. Terwijl hun kinderen er dagelijks mee te maken hebben. Is werkelijke interesse in wat door jaren heen is scheefgegroeid in onderwijsland dan teveel gevraagd?
Precies hier zit nog een overeenkomst die donderdag aan de orde was: de roep om erkenning van vakmanschap en creativiteit. Zeurkousen hebben een broertje dood aan creativiteit. Je kunt het hen wellicht niet eens kwalijk nemen. Creativiteit als motor van menselijk handelen is al decennialang een ondergeschoven kindje. Ook in het onderwijs.
Ook daar heerst de doorgeslagen ‘meten-is-weten-cultuur’. Die doorwoekerende overhead, de dood in de pot voor wat onderwijs ten diepste moet zijn, namelijk de vakman of vakvrouw die in grote vrijheid en verantwoordelijkheid het kind ondersteunt om de creatieve mens te blijven dat het in aanleg al is.
Laten we het onderwijs bevrijden!
Nou, het plezier dat mensen beleefden aan al die manifestaties is goeddeels bekostigd door de deelnemers zelf, zowel artiesten als publiek. En gelukkig haalden HARDWERKENDE organisatoren hier en daar ook nog wat sponsorgeld op van goedwillende, hardwerkende bedrijven en instellingen.
Over de onderwijsactie was de populaire zeuropinie nog vileiner: de HARDWERKENDE burger zit met een kind in huis, terwijl die leraren tien weken vakantie hebben en nóg veertig uur minder willen werken! Mevrouw Van Bijsterveldt stookte dat vuurtje donderdag nog graag even op: ‘Ik vind dat, kinderen horen gewoon les te hebben ... Elke les doet er toe en lessen die uitvallen vind ik ook echt zonde ... Ik ben meer van het werken dan van het staken.’ Ziét, zó, boh now dan ... Welk een ongekende diepzinnigheid ... Je kunt bijna niet geloven dat een onderwijsminister die kromtaal uit haar mond krijgt.
Alsof die HARDWERKENDE leraren er anders over zouden denken! Ik ga niet meer in op die onproductieve 1040-urennorm, die na jaren onderhandelen eindelijk van tafel was, maar door toedoen van zo’n populistisch balletje dat de PVV opgooide plotseling weer in het wetsvoorstel stond. Daarover is de laatste jaren heel veel gezegd. Al is het triest dat juist dit druppeltje de onderwijsemmer, voor het eerst sinds 1982, doet overlopen.
Want dat de emmer met frustratie tot aan de rand gevuld was is afgelopen donderdag voor de goede verstaander toch wel duidelijk geworden. De gemiddelde zeurkousen zijn alleen niet zulke goede verstaanders. Die kletskoeken, al sinds ver vóór 1982, de borrelpraat na die over het onderwijs wordt uitgekraamd. Terwijl hun kinderen er dagelijks mee te maken hebben. Is werkelijke interesse in wat door jaren heen is scheefgegroeid in onderwijsland dan teveel gevraagd?
Precies hier zit nog een overeenkomst die donderdag aan de orde was: de roep om erkenning van vakmanschap en creativiteit. Zeurkousen hebben een broertje dood aan creativiteit. Je kunt het hen wellicht niet eens kwalijk nemen. Creativiteit als motor van menselijk handelen is al decennialang een ondergeschoven kindje. Ook in het onderwijs.
Ook daar heerst de doorgeslagen ‘meten-is-weten-cultuur’. Die doorwoekerende overhead, de dood in de pot voor wat onderwijs ten diepste moet zijn, namelijk de vakman of vakvrouw die in grote vrijheid en verantwoordelijkheid het kind ondersteunt om de creatieve mens te blijven dat het in aanleg al is.
Laten we het onderwijs bevrijden!
RSS-feed
