Column voor 'Tempo' | clubblad van Sportclub Varsseveld | mei 2012
“Wat er gebeure, wij blijven trouw”, aldus de ietwat ouderwets klinkende beginregel van ons clublied. Hoewel, ouderwets? Ik noem het maar liever ‘klassiek’. Natuurlijk, een begrip als ‘trouw’ heeft in het huidig tijdsgewricht niet meer de populariteit die het ooit had, maar op de keper beschouwd is er uiteraard helemaal niks mis mee. Ook niet anno 2012.
Met clubliefde is het net als met die andere liefde, als de vlinders uit het begin wat uitgefladderd zijn komt de tijd dat ze vervangen moeten worden voor zoiets als ‘trouw’. Juist dan moet de liefde van beide kanten komen, anders krijg je onbalans in de kar en voor je het weet raak je behoorlijk de weg kwijt.
Een club kan niet zonder vrijwilligers en in ruil voor dat werk krijgen we met z’n allen een mooie, bloeiende club om trots op te zijn. Dit waren wat eerste gedachten die bij mij opkwamen nadat ik tussen een stapeltje papieren het enquêteformulier tegen kwam dat ons in maart was toegezonden. ‘Betreft: Vrijwilligerswerk bij SC Varsseveld’, stond er boven. Eerlijk gezegd steeg tegelijkertijd ook het schaamrood mij een beetje naar de kaken, want ik had het niet opgestuurd.
Op Koninginnedag hoorde ik dat ik beslist niet de enige was. Van de 750 formulieren kwamen er slechts 50 retour. Het maakte mijn wroeging er niet minder op. Integendeel, het was net of er even een wolkje voor het oranjezonnetje langs schoof. Zo’n score past even niet bij het beeld dat we van ‘ons aller Sportclub’ graag hebben. Dat beeld van die mooie, bloeiende club, bruisend van energie en vol met betrokken, actieve leden en sympatisanten.
En natuurlijk zijn die er ook, laten we niet al te somber gaan doen. Voor hen is een woord van waardering altijd op z’n plaats, dus ook hier: Hulde! Ik vind het steeds weer hartverwarmend als ik zie wat al die vrijwilligers uit pure clubliefde allemaal verrichten. En het is waar, zo’n brief raakt al snel in de floribos als je ‘m niet meteen beantwoordt en in de bus gooit. Maar dat neemt niet weg dat 50 van de 750 toch wel erg weinig is. En je kon er bij tijdige inlevering, uiterlijk 31 maart, ook nog eens een set SC Varsseveld bierglazen mee winnen!
Dat kan nu niet meer en officieel ís de datum natuurlijk verstreken, maar ik weet zeker dat uw formulier ook nu nog op prijs gesteld zal worden. Zeker als u daarop vermeldt dat het u wel wat lijkt, vrijwilliger zijn bij Sportclub Varsseveld. Want het is prachtig werk om als vrijwilliger actief te zijn. Niet iedereen is geschikt voor alles. Je moet mij bijvoorbeeld niet met elektra laten spelen, want dan vliegt de boel geheid in de fik. Ik schrijf liever columns en in het verleden heb ik schitterende jaren gehad als vendelier (en een beetje leider) van het negende. Nu nòg komen regelmatig de verhalen uit die tijd boven en dat plezier pakt niemand je meer af.
“Ja, als het nou wat op zou leveren”, zei iemand eens, “je wordt er niet veel beter van.” Maar dat is een misverstand. Je wordt er juist wel beter van. Je netwerkt met de hele vereniging en je doet enorm veel kennis en ervaring op. Kijk, dat noem ik nou nog eens ‘rijkdom’.
Een club kan niet zonder vrijwilligers en in ruil voor dat werk krijgen we met z’n allen een mooie, bloeiende club om trots op te zijn. Dit waren wat eerste gedachten die bij mij opkwamen nadat ik tussen een stapeltje papieren het enquêteformulier tegen kwam dat ons in maart was toegezonden. ‘Betreft: Vrijwilligerswerk bij SC Varsseveld’, stond er boven. Eerlijk gezegd steeg tegelijkertijd ook het schaamrood mij een beetje naar de kaken, want ik had het niet opgestuurd.
Op Koninginnedag hoorde ik dat ik beslist niet de enige was. Van de 750 formulieren kwamen er slechts 50 retour. Het maakte mijn wroeging er niet minder op. Integendeel, het was net of er even een wolkje voor het oranjezonnetje langs schoof. Zo’n score past even niet bij het beeld dat we van ‘ons aller Sportclub’ graag hebben. Dat beeld van die mooie, bloeiende club, bruisend van energie en vol met betrokken, actieve leden en sympatisanten.
En natuurlijk zijn die er ook, laten we niet al te somber gaan doen. Voor hen is een woord van waardering altijd op z’n plaats, dus ook hier: Hulde! Ik vind het steeds weer hartverwarmend als ik zie wat al die vrijwilligers uit pure clubliefde allemaal verrichten. En het is waar, zo’n brief raakt al snel in de floribos als je ‘m niet meteen beantwoordt en in de bus gooit. Maar dat neemt niet weg dat 50 van de 750 toch wel erg weinig is. En je kon er bij tijdige inlevering, uiterlijk 31 maart, ook nog eens een set SC Varsseveld bierglazen mee winnen!
Dat kan nu niet meer en officieel ís de datum natuurlijk verstreken, maar ik weet zeker dat uw formulier ook nu nog op prijs gesteld zal worden. Zeker als u daarop vermeldt dat het u wel wat lijkt, vrijwilliger zijn bij Sportclub Varsseveld. Want het is prachtig werk om als vrijwilliger actief te zijn. Niet iedereen is geschikt voor alles. Je moet mij bijvoorbeeld niet met elektra laten spelen, want dan vliegt de boel geheid in de fik. Ik schrijf liever columns en in het verleden heb ik schitterende jaren gehad als vendelier (en een beetje leider) van het negende. Nu nòg komen regelmatig de verhalen uit die tijd boven en dat plezier pakt niemand je meer af.
“Ja, als het nou wat op zou leveren”, zei iemand eens, “je wordt er niet veel beter van.” Maar dat is een misverstand. Je wordt er juist wel beter van. Je netwerkt met de hele vereniging en je doet enorm veel kennis en ervaring op. Kijk, dat noem ik nou nog eens ‘rijkdom’.
RSS-feed
