Column De Gelderlander | donderdag 14 januari 2016
Op oudejaarsdag sloot ik mijn column af met de wens dat uw ‘uitersten’ in harmonie blijven met uzelf en de wereld. Dit na te hebben vastgesteld dat veel Achterhoekers vrij harmonieus omgaan met tegengestelde ‘uitersten’ in zichzelf. Ik wil er in de eerste column van dit jaar graag nog even op doorgaan. |
Kortom, genoeg denkstof om deze columns dit jaar mee te vullen. Dat ga ik vermoedelijk niet doen, maar deze week ligt de aanleiding toch wel erg voor de hand. Want maandag kneep David Bowie er tussenuit. De man die zo rigoureus speelde met het idee dat een menselijk brein er meerdere persoonlijkheden op na kan houden ‘was uut de tied ‘ekommen’.
Iemand die mij eens aanviel omdat ik zei dat ik vrijzinnig Christen ben - hij had mij bij zijn atheïstische geloofsgemeente ingedeeld - riep mij bij die gelegenheid wanhopig toe: “Die Bijbel, je zou er verdomme schizofreen van worden!” Waarop ik zei: “Ja, gelukkig wel. Een beetje. Als het goed is. Wat is er mis mee om af en toe even in een ander te kruipen voor een perspectiefverschuiving?” En ik dacht daarbij aan David Bowie, de middenman tussen David Jones en Ziggie Stardust, tussen Jones en The Thin White Duke.
En sinds kort dus tussen David Jones en The Blackstar: “Look up here, I’m in heaven ...”