Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 20 december 2014
Het is bijna Kerstmis, tijd voor ‘A Christmas Carol’, Dickens’ verhaal over de vrekkige Scrooge.
Het zal in 1965 in Varsseveld zijn geweest, toen ik het verhaal voor het eerst in dreigend zwartwit op de tv zag. Dat huiveringwekkende Londen, die kille tegenstelling tussen rijkdom en armoede. Iets waarvan je na afloop toch even met kinderlijke bezorgdheid aan je moeder vraagt: “Mam, kan dat bij ons ook komen?” Gelukkig, dat negentiende-eeuwse Engeland was ver weg in tijd en afstand, stelde mijn moeder mij gerust.
De laatste jaren, als ik ‘A Christmas Carol’ zie, denk ik wel eens aan die vraag: “Kan dat bij ons ook?” Ik probeer mijzelf altijd gerust te stellen. Die klasseverschillen bestaan hier niet meer. Maar toch ... ruim zestigduizend daklozen in Nederland las ik. Het percentage ouderen onder hen is sinds 2010 met maar liefst 43 procent gestegen ... Tja, het is crisis, wat wil je. Jawel, maar zoveel? In ‘ons rijke Nederland’? Het roept toch vragen op. En waarom is dan aan de andere kant het aantal miljonairs in 2013 met 16,5 procent gegroeid? In diezelfde crisis toch? Terwijl het vermogen van hen saampjes met 16,6 procent naar 322 miljard euro klom!
Voor de goede orde, ik vind het prima dat iemand veel geld verdient als ‘ie het verdient. Een minister mag wat mij betreft gewoon een ministerssalaris van 170.000 euro per jaar ontvangen. In het bedrijfsleven mag er best nog een tonnetje bij. Maar dan is het toch ook een keer mooi geweest?
Het gaat mij namelijk niet om die bedragen. Ik vind het zorgelijk dat de kloof tussen arm en rijk negentiende-eeuwse trekjes vertoont. We raken gescrooged, marktwerking wordt machtwerking. Ondanks of dankzij de crisis, daar gaat het nu niet over. Die tweedeling in de samenleving wordt pijnlijk, omdat zij die samenleving ontwricht. We leggen onze nationale infrastructuur steeds meer in handen van aandeelhouders die alleen zijn geïnteresseerd in kortetermijnresultaten. Zaken als educatie, openbaar vervoer, energie, wegen, zorg - daar hoort niet mee gespeculeerd te worden.
Deze week ging het om de zorgverzekeraars die ‘bulkzorg’ willen inkopen want bulkzorg maakt de boel goedkoper. Voor de portemonnee van hun aandeelhouders wel te verstaan. Of dat ook voor de knip van de overheid geldt en dus voor die van u en mij, valt te bezien. En de kwaliteit van de zorg? Die neemt toe. Volgens de verzekeraars. Dat wil zeggen, als je er meer voor kunt betalen. Je eigen arts kiezen geldt alleen voor wie stevig bijbetaalt. Dat valt buiten die bulkzorg.
Bulkzorg is het voorportaal van wat ooit ‘ziekenfonds’ heette, maar in sterk uitgeklede vorm. Wie meer kan betalen krijgt meer kwaliteit. Ooit heette zo iemand ‘particulier verzekerde’. “Fonds of particulier?”, vroegen artsen indertijd. Over een paar jaar wordt dat “Bulk of Kwaliteit?” Het verschil: uren in de wachtkamer zitten of even een afspraak maken. Een negentiende-eeuwse tweedeling. Geef mij dan toch maar weer een zorgzaam nationaal ziekenfonds.
De laatste jaren, als ik ‘A Christmas Carol’ zie, denk ik wel eens aan die vraag: “Kan dat bij ons ook?” Ik probeer mijzelf altijd gerust te stellen. Die klasseverschillen bestaan hier niet meer. Maar toch ... ruim zestigduizend daklozen in Nederland las ik. Het percentage ouderen onder hen is sinds 2010 met maar liefst 43 procent gestegen ... Tja, het is crisis, wat wil je. Jawel, maar zoveel? In ‘ons rijke Nederland’? Het roept toch vragen op. En waarom is dan aan de andere kant het aantal miljonairs in 2013 met 16,5 procent gegroeid? In diezelfde crisis toch? Terwijl het vermogen van hen saampjes met 16,6 procent naar 322 miljard euro klom!
Voor de goede orde, ik vind het prima dat iemand veel geld verdient als ‘ie het verdient. Een minister mag wat mij betreft gewoon een ministerssalaris van 170.000 euro per jaar ontvangen. In het bedrijfsleven mag er best nog een tonnetje bij. Maar dan is het toch ook een keer mooi geweest?
Het gaat mij namelijk niet om die bedragen. Ik vind het zorgelijk dat de kloof tussen arm en rijk negentiende-eeuwse trekjes vertoont. We raken gescrooged, marktwerking wordt machtwerking. Ondanks of dankzij de crisis, daar gaat het nu niet over. Die tweedeling in de samenleving wordt pijnlijk, omdat zij die samenleving ontwricht. We leggen onze nationale infrastructuur steeds meer in handen van aandeelhouders die alleen zijn geïnteresseerd in kortetermijnresultaten. Zaken als educatie, openbaar vervoer, energie, wegen, zorg - daar hoort niet mee gespeculeerd te worden.
Deze week ging het om de zorgverzekeraars die ‘bulkzorg’ willen inkopen want bulkzorg maakt de boel goedkoper. Voor de portemonnee van hun aandeelhouders wel te verstaan. Of dat ook voor de knip van de overheid geldt en dus voor die van u en mij, valt te bezien. En de kwaliteit van de zorg? Die neemt toe. Volgens de verzekeraars. Dat wil zeggen, als je er meer voor kunt betalen. Je eigen arts kiezen geldt alleen voor wie stevig bijbetaalt. Dat valt buiten die bulkzorg.
Bulkzorg is het voorportaal van wat ooit ‘ziekenfonds’ heette, maar in sterk uitgeklede vorm. Wie meer kan betalen krijgt meer kwaliteit. Ooit heette zo iemand ‘particulier verzekerde’. “Fonds of particulier?”, vroegen artsen indertijd. Over een paar jaar wordt dat “Bulk of Kwaliteit?” Het verschil: uren in de wachtkamer zitten of even een afspraak maken. Een negentiende-eeuwse tweedeling. Geef mij dan toch maar weer een zorgzaam nationaal ziekenfonds.
RSS-feed
