Column ‘Door Achterhoekse Ogen’ | De Gelderlander | zaterdag 28 februari 2015
Achterhoekers staan bekend als noeste werkers. De factor arbeid is hier vanouds een vanzelfsprekend onderdeel van het streven om er met elkaar wat van te maken. Een paar uur langer doorhalen daar werd niet moeilijk over gedaan.
Dat had alles te maken met de samenstelling van het bedrijfsleven: midden- en kleinbedrijven waren hier naar verhouding ruim vertegenwoordigd en veel ervan waren familiebedrijven. Je kende elkaar en je deed over en weer wat nodig is om je gezamenlijke bedrijvigheid te waarborgen. Een beetje zoals naobers elkaar vroeger in de oogsttijd bijstonden: goede arbeid leveren waar iedereen beter van werd. Die notie is hier nog altijd springlevend en gelukkig tref je de voorbeelden van een harmonische verhouding tussen kapitaal en arbeid nog veelvuldig aan.
Maar zoals het oogsten is uitbesteed, zo kwamen ook in het bedrijfsleven andere mores om de hoek kijken. Andere tijden, andere zeden. Daarbij komt, de Achterhoek is geen eiland. Wij raken meer en meer verbonden met de rest van Europa en de wereld. Dat is een ontwikkeling die niet valt tegen te houden. Maar daar wringt wel de schoen. Niet alleen hier, maar overal waar mensen bedrijvigheid willen waarborgen.
Onder invloed van die ontwikkelingen op afstand, wijken kapitaal en arbeid namelijk steeds verder uit elkaar. Letterlijk. De kapitaalmarkt is gemondialiseerd, met de arbeidsmarkt als geheel zal dat nooit lukken. Een bedrijf in Neede kan probleemloos worden gefinancierd vanuit New York, arbeiders uit Neede laten zich niet deporteren naar New York omdat daar toevallig even werk is.
Het is aan ons allen - en namens ons dus aan de politiek - om voor dit immense probleem oplossingen te vinden. In Nederland zijn het traditioneel de PvdA voor de factor arbeid en de VVD voor de factor kapitaal die hier iets mee zullen moeten. De PvdA is van die twee het meest opgeschoven naar de huidige realiteit. Zij probeert met veel moeite grond onder de voeten te krijgen op nieuwe posities. Dat wordt hen door de kiezer niet in dank afgenomen, zo zal op 18 maart blijken.
De VVD zit echter nog volkomen vastgeklonken aan haar gietijzeren standpunten. Kamerlid Mulder pleitte onlangs maar weer eens voor afschaffing van de CAO. De conservatieve directeur van de Telders Stichting vond het zelfs tijd om de vakbonden af te schaffen. Ieder voor zich, na ons de zondvloed en zeker geen God voor ons allen. Blinde euforie op de vlagen van de neoliberale storm die momenteel woedt. Als men zo redeneert zal de factor arbeid teloorgaan in ‘a ratrace to the bottom’ zoals dat in Amerika heet. En dan?
Mariëtte Patijn van de FNV wijst op het belang van een gezonde koopkracht: “Werknemers hebben jarenlang begrip gehad voor de financiële situatie van bedrijven als gevolg van de crisis. Daardoor hebben ze de afgelopen jaren keer op keer aan koopkracht ingeleverd.” Zonder die koopkracht is het gauw afgelopen met de gezamenlijke bedrijvigheid. Niet alleen in de Achterhoek, vrees ik
Maar zoals het oogsten is uitbesteed, zo kwamen ook in het bedrijfsleven andere mores om de hoek kijken. Andere tijden, andere zeden. Daarbij komt, de Achterhoek is geen eiland. Wij raken meer en meer verbonden met de rest van Europa en de wereld. Dat is een ontwikkeling die niet valt tegen te houden. Maar daar wringt wel de schoen. Niet alleen hier, maar overal waar mensen bedrijvigheid willen waarborgen.
Onder invloed van die ontwikkelingen op afstand, wijken kapitaal en arbeid namelijk steeds verder uit elkaar. Letterlijk. De kapitaalmarkt is gemondialiseerd, met de arbeidsmarkt als geheel zal dat nooit lukken. Een bedrijf in Neede kan probleemloos worden gefinancierd vanuit New York, arbeiders uit Neede laten zich niet deporteren naar New York omdat daar toevallig even werk is.
Het is aan ons allen - en namens ons dus aan de politiek - om voor dit immense probleem oplossingen te vinden. In Nederland zijn het traditioneel de PvdA voor de factor arbeid en de VVD voor de factor kapitaal die hier iets mee zullen moeten. De PvdA is van die twee het meest opgeschoven naar de huidige realiteit. Zij probeert met veel moeite grond onder de voeten te krijgen op nieuwe posities. Dat wordt hen door de kiezer niet in dank afgenomen, zo zal op 18 maart blijken.
De VVD zit echter nog volkomen vastgeklonken aan haar gietijzeren standpunten. Kamerlid Mulder pleitte onlangs maar weer eens voor afschaffing van de CAO. De conservatieve directeur van de Telders Stichting vond het zelfs tijd om de vakbonden af te schaffen. Ieder voor zich, na ons de zondvloed en zeker geen God voor ons allen. Blinde euforie op de vlagen van de neoliberale storm die momenteel woedt. Als men zo redeneert zal de factor arbeid teloorgaan in ‘a ratrace to the bottom’ zoals dat in Amerika heet. En dan?
Mariëtte Patijn van de FNV wijst op het belang van een gezonde koopkracht: “Werknemers hebben jarenlang begrip gehad voor de financiële situatie van bedrijven als gevolg van de crisis. Daardoor hebben ze de afgelopen jaren keer op keer aan koopkracht ingeleverd.” Zonder die koopkracht is het gauw afgelopen met de gezamenlijke bedrijvigheid. Niet alleen in de Achterhoek, vrees ik
RSS-feed
