Gisteren in de Vennebulten viel het mij ineens op, een bijzonder struikgewas: bamboe. Het kan een paar jaar duren, maar dan zal het zover zijn: de Bamboebulten. Op weg naar huis schoot mij een gedichtje in 't hoofd: Vennebamboe In de Vennebulten kump de bamboe op: zo'n in 't höfken uut 'etrokken olden prop zet een Haelwegs bos kats op de kop en floreert hier as in 't tropisch oosten. Dat met die schellen en die dozen en iets met aangenaam verpozen geldt ôk veur bamboe die-j wilt lozen ten faveure van een bedde rozen. |
0 Comments
Muziek en poëzie op de klinkplek op Landgoed Enghuizen in Hummelo. Elke zondagmiddag tussen 15:30 en 17:00. In het kader van de 15e Kunstwandelroute. Morgenmiddag zal ik ongetwijfeld ook het gedicht lezen dat ik dit jaar voor de Kunstwandelroute schreef:
Het weer van vandaag inspireerde. Regen na lange droogte. Welkom voor wie al lang zijn of haar stoffige gewassen gewassen wilde zien worden. Sneu voor wie op vakantie had willen gaan en voor de buitenkinderen van het kinderkamp in de Vennebulten. Er is geen mooi weer of slecht weer, er is weer waar je de ene keer op zit te wachten en de andere keer absoluut niet. En zelfs dan, als het anders is dan dat waar je op wachtte, kan het nadeel een voordeel hebben. Vroeger, als ik vakantie had en hele dagen alleen maar buiten in de zon wilde spelen, dwong de regen mij soms doorweekt naar binnen. Dan zei mijn opa, denkend aan zijn moestuin en innerlijk altijd nog boer: 't is good veur 't grei jong, 't is good veur 't grei!' Uiteraard begreep ik dat niet, maar het voelde vreemd genoeg als troost. Daarom dit gedicht. Een troostlied van het platteland. Voor wie het Achterhoeks niet machtig is: de taal lijkt Achterhoeks, maar is het niet. Voor de mensen die de taal wel beheersen zal snel duidelijk zijn dat het is geschreven in een kultaal. Maor i-j komt d'r wel uut. Ferdi Jolij, Hans Mellendijk en ikzelf hielden in de theatertipi op de theaterweide van de Zwarte Cross 2013 op vrijdag en zaterdag een lezing over de sixties in de Achterhoek. Meer in het bijzonder, in Lichtenvoorde en Varsseveld. Columns, gedichten en liedjes. Mijn bijdrage bestond uit twee columns en twee gedichten, waaronder - als slotakkoord - het kortste gedichtje dat ik ooit schreef. Eén column verscheen eerder in De Gelderlander, de tweede schreef ik speciaal voor onze lezing: GlobenglotzerDe sixties in de Achterhoek? Het gordijn naar de wereld ging open. Punt ... en dat was het. De sixties in de Achterhoek verschilden niet van de sixties in de rest van Nederland - of de sixties op veel andere plaatsen in de wereld. Dat wil zeggen, principieel niet. Overal richtte de blik zich vanuit de eigen woonkamer onomkeerbaar naar de overige verzamelde woonkamers der Aarde. In de uitwerking verliep dat proces overal verschillend. Kats verschillend! En de oorzaak? Nee, niet de Amsterdamse Provo’s waren de grote aanstichters, nee, ook niet de dood van de student Benno Ohnesorg op 2 juni 1967 in Berlijn en evenmin ‘mei ‘68’ in Parijs. De oorzaak is vele malen banaler vrees ik: we noemen het ‘TV’. In de jaren rond 1960 keek ik de Sinterklaasintocht nog samen met Guus Hiddink, zijn broers en vele anderen bij een buurman, die daartoe zijn woonkamer had uitgeruimd. Op de tv na dan. In 1968 volgde ik de Parijse meirevolutie gewoon thuis. In minder dan tien jaar tijd had het grootste deel van Varsseveld een tv-toestel dat de wereld naar binnen bracht. Een paar jaar later zelfs al in kleur. Tot op de dag van vandaag is er nog geen geurenteevee. De vermaledijde spruitjeslucht die de fifties en sixties kennelijk zo teisterde is dus nog niet uit de huiskamers verdwenen. Integendeel, beweer ik zelfs. De tv heeft de kleinburgerlijkheid voorlopig steviger dan ooit in het zadel geholpen. Maar dat is een ander verhaal. Terug naar de eerste jaren van het medium, toen de verwondering over wat er zich in de wereld allemaal afspeelde nog groot was. Toen de tv nog werkelijk emoties wist op te roepen. Terug naar 1967 bijvoorbeeld, toen een stel jongens bij ons uit het dorp ging demonstreren. In Amsterdam helemaal en tegen de oorlog in Vietnam. Nóg verder weg! ‘Van die lankheuregen’, mompelde mijn vader misprijzend. Maar hij zat ‘s avonds wel voor de tv om te zien of ze in beeld kwamen. En hij zag dat het er duizenden waren daar in onze hoofdstad - en niet allemaal jong en met lange haren! Ik weet zeker dat die demonstratie, plus de dagelijkse verslagen uit de eerste televisie-oorlog, zijn kijk op de wereld van toen voorgoed hebben veranderd. Toen ik mijn haren gestaag liet doorgroeien ondervond ik nauwelijks nog vaderlijke weerstand. De tv vergrootte in die begintijd, zeg maar de tweede helft van de sixties, ook de kennis van wat er in de wereld gebeurde, zoals de radio dat daarvoor al had gedaan. Zij droeg eraan bij dat er zaken werden ontdekt die er voorheen simpelweg niet waren, inderdaad, de jeugdcultuur. Maar ook het milieu, ontwikkelingslanden, het militair-industrieel complex en alles en iedereen die daarvoor of daartegen strijd leverde. Het zorgde ervoor dat we, wat we op tv zagen ook hier bij ons in de Achterhoek wilden. Jongerencentra, wereldwinkels, actiegroepen ... Ze kwamen er allemaal ... En ze gingen weer. Ik zei het al, de tv bouwde op en brak vervolgens net zo hard weer af. Het consumptieve van de televisie heeft het voorgoed gewonnen van het productieve, het creatieve. Het is niet anders. Maar gelukkig hebben we het Internet nog ... Onweer boven Keulen, in Madeira steekt de zon, sneeuw tart Eifel en Parijs. Daar speelt Donar bombardon alleen in Holland is 't weer grijs. 'De Nacht' schreef ik, als serie van drie gedichten, voor de week van de poëzie in 2009.
Vijf dichters uit Enschede (Lidwiene Vermeij, Margot Veldhuizen, Ria Moons, Bert de Haan en Harry Bisschop) en drie uit de Achterhoek, naast mijzelf waren dat Jolanda van Erkel en Wim van Til, traden toen op twee avonden op in Enschede en Bredevoort, op 6 en 7 april. Hier staat daarover nog een bericht. Vanavond herschreef ik de drie gedichten. Op dit moment schijnen ze mij natuurlijk beter toe dan hiervoor. Maar niets is zeker. Vanmidag, halverwege het snoeien van de klimop, werd ik overvallen door de regen. Ik ben maar even gestopt. Toen ik het tuinwerk later afmaakte schoten mij wat fragmenten binnen die tot een light verse zouden moeten leiden. Dat kon gewoon niet anders ...
|
weblog vanBert Scheuter, Archieven
Augustus 2017
Categorieën
Alles
Mijn Flickr:
Auteur |